Մկրտիչ Իսրայելյանը գրում է.
Վիլեն Գաբրիելյանի արածը Գումրիում դատապարտելի էր, նրա կողմից ներողություն խնդրելը և մանդատը վայր դնելը գովելի է։ Բայց էդ տհաճ միջադեպը նաև երկրորդ կողմն ունի։
Որպես լրագրող իմ սուբյեկտիվ կարծիքով չէր կարելի ոչ սթափ մարդուն մոտենալ ու որոշ հարցերի պատասխան փորձել կորզել, լավ իմանալով, որ մարդը տվյալ պահին չի կարող ադեկվատ պահվածք դրևորել և խոսք ասել։
Ավելի ճիշտ կլիներ տվյալ հարցախեղդից խուսափել, երբ ակմհայտ էր, որ մարդը սթափ չէ ։ Ցանկացած այլ օր ու այլ պահի կարծում եմ Վիլենը կտար ցանկացած հարցի պատասխան, բայց մարդու ոչ սթափ վիճակից օգտվել ու հետո դա սարքել բոլոլա, շարունկել ընկնել հետեվից ու սկանդալ պոկել՝ առնվազն լրագրողական չէր, մարդկային էլ չէր։
Ես չեմ պաշտպանում Գաբրիելյանի վարքը, բայց մեդալը հակառակ կողմն էլ ունի։
Նյութի աղբուր